Pinksterweekend 2022 - Vipassanaretraite in Denekamp

Half 7 ' s ochtends. Het belletje om te ontwaken klinkt door de gangen van het Francishuis in Denekamp. Tijd om op te staan. Een nieuwe dag vol loop- en zitmeditaties.

Ik besluit nog heel even te blijven liggen. Tien minuten later sta ik naast mijn bed en maak me op voor de dag.

Ik loop naar de meditatieruimte een verdieping lager. Alles is nog stil. Niemand van de in totaal 23 deelnemers lijkt al op te zijn. Het is toch al 5 voor 7 inmiddels? Om 7 uur start het ochtendprogramma.

Er is één andere deelneemster in de theeruimte. Ook ik besluit dan nog maar een kopje thee te drinken in afwachting van de anderen.

Ik wacht, maar niemand verschijnt. Ook de meditatieleraar niet. Wat vreemd. Ik check nog maar eens voor de zoveelste keer mijn horloge (de telefoon staat immers uit) en bekijk nogmaals het programma. Ik wacht. De andere deelneemster vragen waar de overige deelnemers zijn, kan ook niet. We praten hier immers niet.

Intussen is het 10 over 7. Nog steeds niemand. Ik loop nogmaals langs het bord met het programma. Daar staat toch echt: 7 uur Mindfull bewegen. Dan valt mijn kwartje (ik ben nog van voor het euro - tijdperk) en kijk op de klok die boven het programmabord hangt. Die wijst geen 10 over 7, maar 10 over 8 aan. Ik ben dus niet heel even in slaap gedommeld, maar meer dan een uur. Ik heb me dus verslapen en was in de veronderstelling dat ik nog maar even gedoezeld had. Vandaar dat de deuren van de meditatieruimte dicht zijn; iedereen is al bezig.

Ik glimlach om mezelf. Eigenlijk is de vergissing best grappig. De glimlach geldt ook mijzelf. Ik ben blijkbaar de afgelopen jaren milder naar mezelf geworden. Vroeger zou een dergelijke vergissing heel wat schuldgevoelens teweeg hebben gebracht. Nu denk ik alleen maar: blijkbaar had ik de slaap nodig.

Ik maak van de stille, vroege Pinksterzondag gebruik en doe een loopmeditatie van meer dan een uur door het prachtige park van het klooster.

Toch voel ik ook een neiging op komen. De neiging om mezelf te gaan verklaren. Ik merk dat ik aan de andere deelnemers wil gaan uitleggen waar ik was vanmorgen. Of op z'n minst toch even de meditatieleraar aanschieten straks. Hij moet toch weten dat ik niet met opzet weg ben gebleven maar me per ongeluk had verslapen.

Gelukkig wordt hier niet gepraat. Geen gelegenheid dus om tekst en uitleg te gaan geven. Ik merk de neiging op en laat ze ook weer voorbij gaan. Dat is waar Mindfulness over gaat. Opmerken wat er is en bewust kiezen of je aan een neiging toe wil geven of niet. Het is niet nodig mezelf te gaan verklaren. Toch ken ik deze neiging maar al te goed uit mijn dagelijks leven. Als ik een 'fout' maak, ga ik uitvoerig uitleggen hoe dat heeft kunnen gebeuren. Fouten maken is menselijk, maar eigenlijk geldt dat liever niet voor mij!

Ik ben benieuwd of ik de volgende keer deze neiging ook in het dagelijks leven zal weten op te merken en er niks mee hoef te doen.

En een blog schrijven over mijn 'fout' kan natuurlijk altijd nog.